Lichtspreuken  zijn niet slecht, slechts anders...

Soms lees je een zin die voelt als een warme deken. Een zachte stem in je hoofd die zegt: “Het komt goed.” Of: “Jij bent precies waar je moet zijn.”

Zinnen als thee met honing. Troostrijk. Bekrachtigend. En ja – soms zijn ze ook gewoon waar.

Maar soms… blijven ze zweven. Zonder bodem. Een quote-Zonder bloed.
Mooie woorden, maar leeg. Mooie stemmen, maar zonder doorleefde stilte erachter.
Dat is wat ik 'licht'--spreuken noem.

Je herkent ze meteen. Het zijn die zinnen die je duizend keer voorbij ziet komen in sierletters, vaak begeleid door een maan, een bloem, een schelp. Ze beloven troost, waarheid, heling.
Maar wat gebeurt er als je ze langzaam uitspreekt, met gesloten ogen?

Voel je dan iets? Of blijven ze glinsteren aan de oppervlakte, zonder echt te landen?

We leven in een tijd waarin spiritualiteit steeds vaker een beeldtaal is geworden. Gevoed door algoritmes, geplakt op producten. Ik geloof dat veel mensen die deze lichtspreuken delen, dat doen vanuit een oprecht verlangen. Een zoektocht. Een poging om betekenis te geven aan hun eigen weg.

En toch…

gebeurt het steeds vaker dat die zinnen niet gedeeld worden om te helen, maar om gezien te worden. Mooie woorden als visitekaartje. Spirituele poëzie als lokmiddel voor aandacht.Er is niets mis met schoonheid – maar wanneer het hart uit woorden verdwijnt, blijven er alleen holle klanken over. 

Woorden zoals:

"Alles gebeurt met een reden.”

"Wees als water, flexibel en krachtig" 

“Laat liefde je gids zijn in het donker"”

Prachtig gezegd natuurlijk, en soms ook écht ondersteunend. Maar probeer hier maar eens mee aan te komen bij iemand die rouwt, of die ’s nachts wakker ligt van pijn, verlies, angst. Dan is het geen balsem, maar suikerwater: Zoet. Licht. Maar zonder genezende kracht.

Spiritualiteit is niet werken met witte handschoentjes, het is geen porselein. Ze breekt niet als je haar aanraakt met je modderige handen. Ze hóórt zelfs modderig te zijn. Ongemakkelijk. Soms rauw. En vaak onzichtbaar.

Spiritualiteit leeft in de momenten waarin iemand zegt:

“Ik weet het niet meer.”

“Dit doet pijn.”

“Ik ben moe van het begrijpen.”

Dát zijn de zinnen die echt iets aanraken. Die geen likes nodig hebben, geen esthetiek. Alleen adem. Stilte. Aanwezigheid.

“Je bent ook niet spiritueel omdat je mediteert bij elke volle maan. Of omdat je een berg kristallen bezit. Of omdat je anderen vertelt dat hun pijn een les is.”

Je bent spiritueel als je stil kunt zijn bij wat rauw is. Als je iemand durft vast te houden zonder iets op te lossen. Als je zegt: ‘Ik weet het niet, maar ik ben hier.’

Dat is niet minder magisch. Het ís de magie.

Dus laten we voorzichtig zijn met lichtspreuken. Niet omdat ze verkeerd zijn – maar omdat ze zo makkelijk afglijden van het wezenlijke. En het wezenlijke is niet glad. Het is zelden geschikt voor een story met een muziekfilter. Het leeft in stilte. In de adem tussen twee zinnen. In modder, mist, vuur en tranen.

Laten we de woorden weer proeven. Niet zomaar aannemen. Laten we voelen:

Is dit waar? Is dit van iemand die gevallen is en weer is opgestaan?

Of is dit een echo van wat mooi klinkt, maar niets draagt?

Want sommige zinnen zijn waar – en blijven stil.

Andere doen alsof – en vragen applaus.

Lichtspreuken

Zinnen vol glans,

maar zonder grond.

Ze fluisteren heling,

maar raken niets aan.

Echte kracht zegt:

“Ik weet het niet.”

Ze ademt.

Zacht. Rauw. Waar.